"Im dłużej panuje cisza, tym trudniej ją przerwać"

To znowu ja. Wróciłam. Tytuł notki w pełni adekwatny, bo tak to już jest, że King zawsze trafia w sedno. Te słowa (niestety) znalazły potwierdzenie w kilku momentach mojego życia, nawet w tym dotyczącym bloga...

 

Tak kończyły się znajomości, w których nagle zapadała obustronna cisza, którą każda ze stron bała się przerwać. Tak i smętnie skończył ten blog, do którego trudno było mi ot tak powrócić, bo zawsze znajdywał się jakiś argument przeciw. Moja przygoda z blogiem zaczęła się ponad pół roku temu. Tak jak się zaczęła, tak się skończyła. Czyli szybko, po cichu i bez żadnego echa. :) Przymierzałam się do pisania nie raz i nie dwa, ale wiecznie coś stawało mi na przeszkodzie. Jednym z problemów była moja nowa praca, ale głównym winowajcą  było ( a czasem nawet jest) moje nastawienie. Zdecydowanie sceptyczne.

                                                         

                                                                A bo ja nie mam o czym pisać...

       A kogo to interesuje?

                                            Nie mam czasu.

         Potem.

                                                   Eeee... po co skoro i tak nikt tego nie czyta?

                               Nie, bo przecież hejterzy mnie zjedzą! Za rajstopy, przecinki w złym miejscu, poglądy, twarz, przepis na ciasto, zmianę zdania, drobną nieścisłość, za  zbyt krótkie spodenki, za zbyt długą spódnicę, za zbyt nudne tematy, za zbyt kontrowersyjne tematy, za brak makijażu, za zbyt mocny makijaż, za staroświeckie poglądy i zbyt luzackie opinie.

                                                                                              Nie ogarniam bloggera.

                                           Mam brzydki szablon.

Aż przyszedł taki dzień, gdy stwierdziłam, że mam to gdzieś. Po prostu. Bliska mi osoba zaprosiła mnie na piknik blogujących mam, który odbył się ledwo tydzień temu. ( Warto wspomnieć, że wystąpiłam tam w zaszczytnej roli obserwatora, a nie blogerki). Pojechałam, posłuchałam, popatrzyłam i stwierdziłam, że tak naprawdę nie ma ważnego powodu, dla którego to miałoby mnie omijać. Skoro lubię pisać, lubię poznawać nowych ludzi, a czasem nawet zdarza mi się coś mądrego napisać... to czemu nie? Nie wiem czy Monika przeprowadziła taką selekcję zapraszając mamy na piknik, czy też cała blogosfera jest tak sympatyczna i pozytywnie zakręcona, ale choćby był to ten lepszy ułamek jej społeczności... już wiem, że warto! 

Jak się wciągnę, to zostanę tu na dłużej, a jak mnie dalej będziecie ignorować, to sobie pójdę.

Może.